MELEKLER

Çift sarmal

sonsuzluğa doğru
çift sarmal uzayıp giden
cennetin
silahsız bekçileri.
ayaklarının altında
yeşermeyi bekleyen
kurumuş Tuba kökleri.
kanat seslerini duyuyorum,
biliyorum,
şimdi yakınımdalar
şah damarım kadar.



   Günlerden bir gündü,belki dün,belki bu gün,belki de yarın...Kars'daydım Arpaçay'ın kenarında.  Ani harabeleri birden aydınlandı, gökyüzünden süzüldü geldi iki melek.siyah bir taşın üzerine yumuşak iniş yaptı.Birinin kanatları siyahtı diğerinin beyaz .Belki de bir zamanlar Hyde parkta birer kuğuydular.İsimlerini sordum,biri Rıdvan dedi diğeri Hazin.

Uçacağım

ben de
bir gün
göç edeceğim buralardan.
tas tarak kalsın.
onları toplamayacağım,
esen rüzgara kapılıp uçacağım.
bir aşağı
bir yukarı.
belki bir müddet
yerimde sayacağım.
ama
bir gün mutlaka havalanıp
uzaklara uçacağım.
yanımda,
sen
anılarım
ve yapamadıklarım..

ŞAHMARAN

                                                                 

                                        ŞAHMARAN

         Ne gördüm ,ne de gittim Şahmaran'ın ülkesine.Hiç dolaşmadım Şahmaran'ın  rutubet kokulu dehlizlerinde.Bir masal kitabında gördüğümde vuruldum güzeller güzeline.Rüyalarda gördüm onu,kayarcasına kaçıp giderken gizli dehlizlerde.Cemşab oldum uzaktan izledim ama hiç bir zaman ihanet etmedim,sırrı sırrım oldu,kimselere söylemedim.

        Hasta oldu derdine derman oldum,dökülen pullarını,Kadırga ve Çakırlar sahillerinden topladığım tuzlu yeşil taşlarla yeniledim.Başına taştan taçlar yaptım,kiraz ağacının kökü , ayva ağacının kalın bir dalı yaşlanan vücuduna gövde oldu.Ve Şahmaran yeniden hayat buldu...

Ben ise ,hala her gece Şahmaran'ı beklemekteyim..

Şahmaranı beklerken

siyah saçlı

kara kaşlı

çift taçlı

iki başlı

güzel bayan.

yarı insan

yarı yılan

Şahmaran.

beni 

böyle bekletmez,

hiç

bu kadar gecikmezdin.

yer altında

yanlış yola saptın anlaşılan...

Şahmaran çağırıyor beni

ayaklarıma hükmedemiyorum

ayaklarım ıslak

ayaklarım nemli.

kumların arasında

yosun tutmuş

bir terlik teki.

ayaklarıma hakim olamıyorum

ayaklarım ıslak

ayaklarım terli.

birazdan değişecek

yeşil taşların hikayesi.

ve yağmur öncesi

Şahmaran çağırıyor beni..

AMAZONLAR

Rivayet mi,gerçek mi,yoksa hayal mahsulü kişiler miydi amazonlar?
Zaman zaman,Terme'li olan annemin amazon kanı taşıdığını düşünür,hayaller kurar,dörtnal at  koştururum Terme sulaklarında..
Aniden bastıran sağanak sonrası, Miliç sahili derelerin denize taşıdığı ağaç ve tahta parçaları ile dolar. Kıyıya vuran dalgaların okşayarak kumsala bıraktığı,aşınmış,güneşte kurumaktan damarları açığa çıkmış,her biri sanat eseri olan bu parçalara aşık olur,hepsini birden toplayıp arabanın bagajına doldurmak isterim.

Son amazon         

beşi bir yerde
beş kızdılar..
amazonların ülkesinde
beraber ağlayıp
beraber güldüler.
çok kıymetli idi göğüsleri
tekine bile kıyamadılar.
zaman geldi,
teker teker  ayrıldılar.
kalan son amazonun
parmakları arasındaydı artık,

aile yadigarı 

mutluluk anahtarı...

Amazon heykelciklerim  ,bir Miliç   gezisi sonrası şekillendi hayalimde.Bütünleyici unsurlar eksikti sadece.Uzun boylu amazonun yanındaki taş,eskiden üstünde değirmenlerin çalıştığı,kasabayı türküler söyleyerek bölen ve denizle kucaklaşan Değirmendere deresinin sessizleştiği noktadan alındı.Ve derelerin kardeşliği gerçekleşti.Diğer amazonun altındaki taş parçası ise çok uzaklardan ,yine bir sahil kentinden Antalya'dan geldi.Belki Akdeniz korsanlarına esir düşen bir amazonun ayak izini taşıyordu.                                                                                                                                                   

Deniz kabuğunda kahkahalar 

sabah ezanı serinliği   

denizle taşların 

vedalaşma anıydı .

ve an,    

o andı 

yeni hikayelerin başladığı.

güneşi bekliyordu 

dalgaların okşadığı  

rengarenk taşlar.

ve gecenin karanlığında 

yıldızlardan kayıp 

deniz kabuğuna gizlenen 

annemin kahkahalarıydı 

amazon çığlıkları...

koç başı

Taşbaş

Ağaçların yalnızlığı önce meyveler olgunlaşır içlerine kapanır yok olur. sonra damarlarına kadar  solmuş yapraklar. karıncalarla birlikte  öz sular da çekilir. sessizce terk edilir ağaçlar. ay ışığı ayazında titreyip üşür çırılçıplak budaklar. incecik dallar hisseder ayrılığı. ve başlar ağaçların mevsimsel yalnızlığı... Arka bahçemdeki çam ağacının yalnızlığı,yoğun kar yağışı sonrası  köklerinin oynayıp belinin bükülmesi   ile başladı. Hastalık dallarının kuruması bedeninin güç kaybetmesi ile günden güne ilerledi.Gözümün önünde eriyip kurumasına dayanamayıp  ellerimle  son verdim  yaşamına.Gövdesinden aldığım bir kaç dilim hatıradan birisi başının altına yastık oldu uyutuyor  TAŞBAŞ'ı.. Başdeğirmen metruk değirmende kurumuş bir dere çağlayıp akar anılarda. yosun tutmuş değirmen taşı döner durur zamana karşı.  bakarım taşa başım döner, düşerim. bir yolculuk başlar zamanın ötesine. taşların arasında  ezilir yok olurum... artık, ekmek olmayı bekleyen  birkaç avuç yorgun esmer unum. Başdeğirmen'de, eski günlerdeki gibi ziyaretçilerimi bekliyorum Gölcük Başdeğirmen'de düzenlenen yıllık arkadaş toplantısında, şiirlerin okunduğu, anıların tazelendiği eğlenceli bir mayıs gecesinin ardından yaptığım bir sabah yürüyüşü esnasında dere içinde gözlerini dikmiş bana bakarken buldum kuru kafa şeklindeki taşı. Paçaları sıvayıp girdim dereye, artık avuçlarımın arasında yeni yaşantısına hazırdı taştan kuru kafa.  İki taş avuçlarımda iki taş, zamanın yavaşladığı mekanlardan. biri Sarozun serin, diğeri Bozcaadanın dingin sularından. akrebin yelkovana meydan okuduğu o yaz bir araya geldi iki taş, biri fincan dibi kadar kahve, diğeri, beyin gibi kıvrım kıvrım ve beyaz... Bozcada sahillerinden getirdiğim beyaz taş beyin olup hayat verdi. Taşbaş'a Samsun Çakırlar sahilinden topladığım yeşil çakıllar yün oldu başına. Kadırga sahillerinin renkli taşları dili oldu konuşturdu, göz oldu, ışık oldu Taşbaş'a. Ve boynuzlar, rahmetli Muzaffer'in kurbanlık koçundan hatıra kaldı. Taşbaş hayat buldu.

Dokunduğumda taşlara 

ben, artı yüklüyüm. bulutların altındaki taşlar ise eksi.. elbette vardır hepsinin bir hikayesi, belki uzun belki kısa.. bizim hikayemiz de başlayacak dokunduğumda taşlara..   Nevzat Özkan

Heykelciklerimin  fotoğraflarını çeken ve bloğumu hazırlayan kızım Nevlin'e teşekkür etmeyi, küçük kızım Neval'in tebrik yazısından sonra hatırlayabildim.
İlham kaynaklarım eşim Tülün ve kızlarım Nevlin,Neval'e teşekkürler....

kiraz ağacımın kökleri

                                                               

KUCAKLAŞMA

Taşlarla ağaçların bezmi ezelden sonsuza kadar sürecek beraberliklerini ve kucaklaşmalarını yansıtmak istedim heykelciklerime..
Kucaklaşan çifti simgeleyen ahşap parçacıklar ,arka bahçemdeki kuruyan kiraz ağacının kökleri.Dönüşümle birlikte başlayan ağaç kıyımından kurtarmaya çalıştığım komşu bahçenin kiraz
ağacıydı ,dolgun kirazlar verirdi bir zamanlar.Üzerine komşu bina yıkılmadan bin bir emek ve zahmetle,belki kurtarabilirim umudu ile söktürüp arka bahçeme dikmiş ,gözümü üstünden ayırmamıştım.Dikim esnasında zarar gören köklerinden bir parçayı sarmaş dolaş görünce yaşamaları gerektiğini düşündüm ve Güneyli köyünde sahilde bulduğum kaya parçasının üzerine oturtarak, romantik hayallere dalmalarını sağladım,oturdukları taşlara vuran dalga sesleri arasında..

Taş

dokunmak yeter ve taşı hissetmek. dokunduğum an hikayesi bana geçer, taş olurum.. Nevzat Özkan Blog yayınıma her gördüğümde beni çok etkileyen taşlar ve hikayeleri ile başlamak istedim. Diğer şiirlerime http://www.antoloji.com/nevzat-ozkan/ adresinden ulaşabilirsiniz.